یک شبی روح الامین در ســـدره بود

بانگ لبــــیکی ز حضـــــــرت میشنود

خواست تا بشنــــاسد او را ان زمان

زو نگشت اگـــــــاه در هفت اسمان

از کمال غیــــــــرت او را سر بگشت

بار دیگر گـــــــــــــرد عالم در بگشت

هم ندید ان بنــده را گفت ای خدای

سوی او اخــــــــــــر مرا راهی نمای

حق تعالـــــــــــی گفت عزم روم کن

در میان دیـــــــــــــــر شو معلوم کن

رفت جبــــــــــــریل و بدیدش اشکار

کان زمان میـــــــــخواند بت را زار زار

جبریل امـــــــد از ان حالت به جوش

سوی حضـــــــرت باز امد  با خروش

انکه  در دیـــــــری کند بت را خطاب

تو به لطـــف خود دهی او را جواب؟

گر ز غفلـــــت ره غلط کرد ان سقط

من چو میـــــــــــدانم نکردم ره غلط

تا بدانـــــــــی تو که این ان ملتست

کانچه انـــــــــجا میرود بی علتست

نه همـــــــــــــه زهد مسلم میخرند

هیچ بر درگـــــــــــــاه او هم میخرند