غزل الوده،            

             به شعرم،   

                          به سرود

                                    درمانده خیره مانده ام

        و چرا سایه وار زندگی میکنیم

گل بی خاک،

        هر چه باشد گل نیست

           و چرا این باور هنوز در ما تداعی نشده است .

نمیدانم !

    شنیده ام بالاتر ها.

           سر از تن می زدایند.

                                 جاری بودن    

 وصف نتوانم

           در خویش تا کی

                                   تا خویش تا می

شاعر: با اجازتون خودم

کاش می شد عشق را تفسیر کرد .............خواب چشمان تو را تعبیر کرد

کاش می شد همچو گلها شاد بود.............. سادگی را با تو عالم گیر کرد

کاش می شد در حریم سینه ها ...............عشق را با وسعتش تکثیر کرد

                                                                                                                                           شاعر:نمیدانم

دلت را خانه ما کن مصفا کردنش با من..................... به ما درد دل افشا کن مداوا کردنش با من

اگر درها به رو بسته شد دل مکن ازما...................... در این خانه دق الباب کن وا کردنش با من

بیفشان قطره اشکی که من هستم خریدارش............. بیاور قطره ای اخلاص دریا کردنش با من

به ما گوحاجت خود را اجابت میکنیم اری................. طلب کن انچه میخواهی مهیا کردنش با من

اگر گم کرده ای جانا کلید استجابت را.........................بیا یک لحظه با ما باش پیدا کردنش با من

بیا قبل ازوقوع مرگ روشن کن حسابت را................... بیاورنیک و بد را جمع ومنها کردنش بامن

به قران ایه رحمت فراوان است ای انسان....................... بخوان ان ایه ها را ،معنا کردنش با من

اگرعمری گنه کردی مشونومید از رحمت....................تو متن توبه را بنویس ،امضا کردنش با من

                                                                                                                     متاسفانه  نمیدونم شاعر این شعر کیه

باز روید به زمین لاله رنگین مراد

من نگویم که بهاری که گذشت اید باز

روزگاری که به سر امده اغاز شود

روزگار دگری هست و بهاران دگر

هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود

صحنه پیوسته بجاست

خرم ان نغمه که مردم بسپارند به یاد

شاد بودن هنر است

شاد کردن هنری والاتر

لیک هرگز نپسندیم به خویش

که چو یک شکلک بی جان شب و روز بی خبر از همه خندان باشیم

بی غمی درد بزرگی است که دور از ما باد

به نام بخشنده بزرگ  

     داور برحق

به نام خداوند ایثار و انصاف  

 خارم مگرازخواری        خوارم تو مپنداری                    

دانم که مرا با گل        یکجا تو نگه داری

گل را تو به ان گویی    کز عشق معطر شد

ان گل که فقط گل بود    در حادثه پرپر شد

سودای تو را دارم    من از دل و از جانم

گفتند که پیدا شو      دیدند که پنهانم

گفتند که پیدا کن     خود را و تورا با هم

گفتم که پیدا هست     در هر نفس ادم

پیداست ومن پنهان     من در تن و او درجان                       یک ان نظری کردم      در خود گذری کردم

دیدم که نه در دوری      نزدیک تر از نوری

در راه عبور از تو      من این همه دور از تو

یک عمر نیندیشم                                                   هیهات تو در پیشم                                                 چشم است که بینا نیست                                             در عشق که اینها نیست